De mensen begonnen naar elkaar te schreeuwen, roeiden elkaar uit. Het was op dat moment dat er alleen nog maar goden waren. Sommigen hadden elkaar lief. Anderen vertrouwden meer op zichzelf. Op hun goddelijke instincten. Goddelijke monsters.

Steven.

But if that's the way
That God has planned you,
I'll put pennies on your eyes

Happy Hunger Games

And may the odds be ever in your favor.

Het bruist, het brult en het doet pijn in mijn hoofd. Het is te klein om alles aan te kunnen, om alles te verwerken. Wat valt er trouwens te verwerken? Ik dacht dat we het hier al over eens waren, Michelle, dat dit verleden tijd was. En toch hou ik er nog van om die oorlogen in mijn hoofd te houden. Wetende dat ik hier niet beter van word, maar wel van geniet. Het is wel oké. De pijn doet niet zo hard pijn en uiteindelijk ben ik geen kind meer. Ik kan er wel tegen. Er zijn al hetere vuren geweest, scherpere woorden en het is gewoon routine. Stil nu maar. Het is prachtig.
Het lijkt eeuwen geleden dat ik dit gevoel nog gehad heb. Het is waanzin, tinkelende waanzin. Ik voel me krimpen en plots zijn al mijn kleren en schoenen te groot. Ik ben weer kind. Ik ben hooguit zes jaar oud, helemaal ingeduffeld in een groene wollen sjaal met bijbehorende handschoenen en muts. En ik voel weer die verwondering, de dankbaarheid dat ik dit mag meemaken. Mijn neus bevriest terplekke maar het lichte gekraak onder mijn voeten voelt alsof dit nog nooit gebeurde. Ik richt mijn ogen ter hemel en stort in mekaar. Dit is het. Dit is puur geluk.

Here's to us
Here's to love
All the times that we fucked up
Here's to you
Fill the glass
'Cuz the last few days have kicked my ass
So let's give em hell
Wish everybody well
Here's to us

- Halestorm

Alles is mooier als de zon schijnt.

Just another word.

L-O-V-E's just another word I never learned to pronounce.

't Voelt ziek aan. Het is ziek. Het weet niet meer wat het moet doen of hoe het moet liefhebben. Het klopt niet meer, slaat geen slagen over. Het is ziek, hondsziek. Letaal. Niet voor de eerste keer vraag ik me af waar het precies mis zit. Maar telkens weer krijg ik datzelfde antwoord: dat er geen antwoord is.

Ik word er depressief van. Diep ongelukkig moet ik mij maar weten te redden en dat is net wat het zo moeilijk maakt. Ik kan mijzelf niet redden, ik kan mezelf niet hanteren zoals dat wel bij anderen gaat. En ik kan het niet verhelpen dat ik moet wenen als ik mezelf niet meer aankan. Ik kan ze niet stoppen, ik kan mezelf niet stoppen. Ik ken mezelf niet meer.

Ik dacht dat dit voorbij zou zijn, eens ik erachter kwam wie ik was. Maar nu blijkt die persoon weer te veranderen. Af te sterven, zodat er iemand anders de plaats kan innemen.

Ik wil niet veranderen. Niet weer. Ik was net aan haar gewend.